Od liceum nie bolą mnie oceny, uważam, że liczy się wiedza. W tym roku interesowało mnie tylko i wyłącznie to, żeby zdać (btw w końcu zdałam w terminie). No bo co z tego, że mam 3 z polskiego, a koleżanka, której poprawiam wypracowania, ma 5? Co z tego, że mam 3 z historii, jeśli umiem na małej maturze napisać na 90% wypracowanie o przyczynach, przebiegu i skutkach upadku Cesarstwa Rzymskiego? Oceny, nauka to tylko kwestia sumienia. (Inna sprawa, że mam ten luksus - bo to luksus - że znam swoją przyszłość zawodową i mogą sobie pozwolić na olewanie fizyki.) Jeśli komuś chce się przykładać - naprawdę podziwiam.
Nie wiem zresztą, czy Ty, Nofink, nie podchodzisz do tematu od dupy strony. Dlaczego niby "zdolny, ale leniwy" ma być gloryfikowany, skoro, jeśli nie rozwija swoich umiejętności i nie można na nim polegać, jest o wiele mniej kompetentny i o wiele gorzej przygotowany do pracy niż osoba, która dzięki włożonemu wysiłkowi wywiązuje się dobrze z zadania mimo braku predyspozycji? Moim zdaniem jest tu coś nie halo.

Czy macie takich znajomych, którzy (pojedzmy sobie szczerze) do wybitnych nie należą, cały rok jakoś specjalnie się nie przykładają na nauki, a na końcu i tak mają pasek na świadectwie?

Ja nie znam. Naprawdę nie znam takiego tępaka, który ma 5 i 6 bez zaglądania do książek. Jedno wyklucza drugie, tzn. jeśli ma takie oceny bez nauki, broń borze liściasty nie jest tępakiem. (No, chyba że mówimy o gimnazjum, bo tam przy minimalnym wysiłku trudno NIE mieć piątki.)

Wszędzie jest taka niesprawiedliwość! To nic dziwnego. Świat schodzi na Psy
Link